Dood & Verderf

Dat niet alle topsporters doodgemediatrainde lopende bewijzen zijn dat zwijgen altijd beter is dan spreken, bewijst shorttracker Itzhak de Laat als de beste. In Dood & Verderf vertelt hij welke cruciale rol metal speel voor zijn prestaties, zowel fysiek als mentaal. 3 keer goud en 2 keer zilver op de wereldkampioenschappen, 6 keer goud, 3 keer zilver en 5 keer brons bij de Europese kampioenschappen, twee keer deelname aan de Olympische Spelen. Het moge duidelijk zijn: Itzhak de Laat is de absolute top van wat Nederland te bieden heeft op het gebied van shorttrack. Maar Itzhak is niet gek. Ooit, weet hij, is zijn carrière voorbij. En wat gaat hij dan doen? Het antwoord: airbrushen. Heel ziek airbrushen (of volg hem hier op Instagram). En daar komt de link met metal om de hoek kijken. Itzhak veroorzaakte vorig jaar een kleine Tiktok-sensatie door te shorttracken met een door hem glinsterend roze gespoten helm, met daarop prominent het logo van de Amerikaanse deathcoreband Lorna Shore. In deze editie van Dood & Verder praat ik daarom een uur met Itzhak over zijn relatie, als topsporter en mens, met metal. Metal kan voor hem namelijk alles zijn: de bron van transcendente troost, een humoristische relativering, zijn epische soundtrack voor een race en de ultieme bron van vrijheid. Playlist 1: Dead Kennedys - police truck (give me convenience or give me death, 1997) 2: Dissection - where dead angels lie (Storm of the lights bane, 1995) 3: Amon amarth - the way of viking (Jomsviking, 2016) 4: Till lindemann - sport frei (zunge, 2023) 5: Amenra - de evenmens (de doorn, 2021) 6: Gloryhammer- rise of the chaos wizards (space 1992: rise of the chaos wizards, 2015) Zwaar Aanbevolen 7: Cognitive - A Pact Unholy (Abhorrence, 2024) “Onze tip is afkomstig van Abhorrence, het vijfde album van de band Cognitive.” Dat schrijft Zware Metalen-hoofdredacteur Maarten Ondersteijn in zijn maandelijkse Zwaar Aanbevolen-tip voor Itzhak de Laat. “Voorheen zat deze Amerikaanse band bij Unique Leader Records, een label dat bekend staat om veel kwalitatief goede deathcorebands”, legt Maarten zijn keuze uit. “Dit album is het eerste via Metal Blade. Cognitive verschuift daarmee nog prominenter van deathcore en slam richting techdeath, en dat is goed te horen op de eerste single, ‘A Pact Unholy’. Ik ben benieuwd of Itzhak dit kan waarderen en of we de naam van Cognitive op de volgende helm zien shinen 😉.” Lees de recensie later deze maand op Zware Metalen

Dat metal oneindig veel meer is dan muziek alleen, bewijst David Brinks. De mede-oprichter van de Metal Business Club laat via zes platen horen hoe harde gitaren ook kunnen leiden tot langdurige vriendschappen, nieuw werk, goede doelen, diy-festivals, en hoe dat alle clichés over de metalscene ontkracht. Een business club. Waar denk je dan aan? Mijn associaties: mannen in overhemden met te fleurige designs, afgetopt met opzichtige Hugo de Jonge-Mascolori-schoenen. Vrouwen die direct uit hun jaarclub weggelopen lijken en op weg zijn naar het regionale VVD-congres. Bitterballen en bier. Knullige presentaties over nog meer hyperkapitalisme, bedekt onder een dikke laag green- en ecowashing. En visitekaartjes. Véél visitekaartjes. David Brinks vertelt in dit uur van Dood & Verderf dat al die associaties ook anders kunnen. Hij is namelijk - als zelfstandig ondernemer én metalhead - een van de oprichters van de Metal Business Club. David laat aan de hand van zes platen horen hoe metal en een community naadloos bij elkaar passen, en waarom gitaren soms het ideale smeermiddel zijn voor de realisatie van een leukere en betere wereld. Playlist 1. Merauder – Master Killer (Master Killer, 1995) Als je het hebt over communities, dan kun je niet om de New York Hardcore scene heen. Die hebben met een relatief kleine groep gewoon de hele wereld veroverd. Bands als Merauder, Sick Of It All en All Out War hebben bovendien de fans van hardcore en metal samengebracht. En zanger Jorge Rosado heeft zijn eigen community opgestart: Los Babas. Daarnaast is Master Killer de intro van onze podcast Tales From The Eastside. Rondom die podcast hebben we al jaren een community in de vorm van een appgroep met zo’n 80 mensen. Sommige mensen kenden elkaar al, maar hebben elkaar al jaren niet meer gesproken. Andere mensen kenden nog vrijwel niemand uit de groep, maar hebben nu een nieuwe vriendengroep erbij om samen mee naar shows te gaan. Zo verbinden we mensen. 2. Testament – More Than Meets The Eye (The Formation of Damnation, 2008) Er bestaat een stereotiep beeld van liefhebbers van metal, punk en hardcore. Maar er zit veel meer achter. Dat stereotype is iets waar ik persoonlijk al mijn hele leven tegen aan het strijden ben. We houden dan wel van teringherrie, maar we kunnen en regelen ook echt dingen. Dat bewijzen we keer op keer. Zoals het benefiet Thrash Of The Titans in 2001, voor zanger Chuck Billy van Testament en zanger/gitarist Chuck Schuldiner van Death. Beide metalhelden leden aan kanker en dus organiseerde de Bay Area thrashscene een benefiet voor ze met een geweldige line-up, inclusief bands die al lang gestopt waren. Die vorm van brotherhood/sisterhood geeft me elke keer weer kippenvel. 3. Hatebreed – Live For This (The Rise of Brutality, 2003) Noem het ‘motivational poster hardcore’ als je wilt, maar het werkt verdomme wel! Hatebreed maakt inspirerende muziek, waardoor je dingen wilt gaan doen en niet alleen maar consument wilt zijn. Jamey Jasta is ook echt een verbinder van mensen. Met zijn band, zijn label Stillborn Records, zijn festival Milwauke Metalfest, zijn periode als presentator van MTV Headbanger’s Ball en zijn podcast The Jasta Show, waar hij er al meer dan 700 van gemaakt heeft. Dus hij maakt de titel ‘Live For This’ zeker waar. 4. No Guts No Glory benefietcover (2021) Ik wil Stichting No Guts No Glory graag onder de aandacht brengen. Zij maken bijzondere muzikale wensen mogelijk voor mensen met kanker en hun mantelzorgers. Zonder subsidies, compleet gefinancierd door het eigen netwerk, dat nog steeds flink groeit. De stichting is genoemd naar het gelijknamige nummer van Bolt Thrower. Oprichter Sander Gerritsen, die niet lang na de oprichting zelf overleed aan kanker, was groot fan. Zijn zus Ellen zet de stichting voort. Om geld in te zamelen organiseren mensen allerlei acties. Eén daarvan is een cover van Bolt Thrower, gemaakt in coronatijd, waaraan allerlei bekende Nederlanders hun medewerking hebben verleend. De...

Hardcore en metal. Wie even niet oplet, kan ze zomaar door elkaar halen. Want: overstuurde gitaren, grommend gegorgel, woedende drums en oneindig veel energie. Maar hoewel hardcore en metal elkaar sonisch overlappen, zitten ze aan de achterkant fundamenteel anders in elkaar. Hardcore-zine-maker en voormalig hardcore-bassist Yordi Dam legt uit hoe dat zit. Yordi neemt je mee over het hele spectrum van de hardcore (en een handvol punk) via zijn favoriete nieuwe platen uit Nederland en Vlaanderen. Bereid je voor op een tocht langs urenlange speeches, verplichte pro-palestina-standpunten, tough guy attitudes, anti-kapitalisme en -gentrificatie, de do it yourself-mentaliteit, tips om hardcore-pits te overleven, en de zegeningen van een chronisch gebrek aan geld. Bekijk en bestel het magazine Hard tegen Hard De playlist 1. Pressure Pact - Waste of Boredom (Scared off the Streets, 2020) 2. Swell - Play with Fire (Primal Rage, 2023) 3. Adversary - Pariah (Split, 2023) 4. Wrong Man - Don’t Remind Me (Big Plans, 2023) 5. Dogma - Smoke and Mirrors (Face of Violence, 2023) 6. Azijnpisser - Mental Disorder (Cold Cuts, 2023) 7. Rites - No Change without Me (No Change without Me, 2023) 8. Mindwar - Collective Compulsion (Still At War) Zwaar Aanbevolen 9. Doodseskader - I ask with my mouth, i’ll take with my fist (year two, 2024) De maandelijkse Zware Metalen-tip verwijst naar Year Two, de nieuwe plaat van Doodseskader. Dit Belgische duo bestaat zanger/bassist Tim De Gieter (onder meer van Amenra) en zanger/drummer Sigfried Burroughs (onder meer van Kapitan Korsakov). Op Zware Metalen krijgt het album Year Two een solide 90 uit 100 punten van redacteur Joost. Zijn recensie spreekt boekdelen: "Een absurde mix tussen R&B, techno, hardcore punk en stemmige ballads die in de blender gaan met een grote hoeveelheid progressieve, experimentele sludge -en post-metal. We horen dan ook zachte gemoedelijke en serene stukken muziek, maar ook bikkelharde snijdende vocalen, elektronische impulsen en alles wat daar ook maar enigszins tussenin kan vallen. Het is een werk vol extremiteiten en tegenstrijdigheden voor zeer open-minded luisteraars, die naast een sombere sfeerzetting ook iets kunnen met bloeddorstig agressieve strijdbare passages verpakt in een industriële omgeving." Lees de recensie op Zware Metalen

Soms zit het serieus tegen. In je jeugd. In je hobby's. In je werk. In je leven. Muziek kan dan helpen. Als iemand daar ervaring mee heeft, dan is het frontvrouw Janneke de Rooy van Beyond The Pale. Zij vertelt welke dalen ze betrad, welke demonen ze daar tegenkwam, en welke nummers haar er doorheen hebben gesleept. Let op: de eerste 6 minuten werkt mijn microfoon niet door een kabelbreuk, waardoor ik slecht verstaanbaar ben. Het is te doen, ik heb het nog enigszins luisterbaar gemaakt, maar je kunt ook direct doorspoelen naar minuut 6 als je het niet trekt, ik kan je geen ongelijk geven. Excuses! Het is 27 april 2022. Een woensdagavond. Het belooft een mooie avond te worden. Beyond The Pale, een deathmetalband uit Utrecht die in 2020 werd opgericht, gaat - na maanden en maanden vertraging door de coronacrisis - eindelijk zijn livedebuut maken. De band betreedt het podium van dB’s in Utrecht. De show begint, ontvouwt zich - en dan slaat het noodlot toe. Gitarist Jeroen van Donselaar zakt op het podium in elkaar. Reanimatie volgt, een ambulance rukt in allerijl aan. Te laat. Jeroen heeft een hartstilstand en overlijdt. Vandaag in Dood & Verderf is Janneke de Rooy aanwezig. Zij is frontvrouw van Beyond The Pale. In deze uitzending vertelt Janneke wat muziek voor een mens kan doen die trauma’s te verwerken heeft, op het podium en in het leven. De playlist 1 Slipknot - XIX (.5: The Gray Chapter, 2014) 2 Electric Callboy - Prism (Rehab, 2019) 3 Lamb Of God - Walk With Me In Hell (Sacrament, 2006) 4 The Dead South - In Hell I’ll Be In Good Company (Good Company, 2014) 5 Goo Goo Dolls - Iris (Dizzy Up The Girl, 1998) 6 Linkin Park - Papercut (Hybrid Theory, 2000) 7 Beyond The Pale - Payback Is A Bitch (Monument In Time, 2024) 8 Svalbard - Faking It (The Weight Of The Mask, 2023) Eén van de eerste bandnamen die bij het thema ‘trauma’ opkomt bij hoofdredacteur Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van het online magazine Zware Metalen, is Svalbard. “The Weight Of The Mask is op 6 oktober '23 verschenen”, vertelt Maarten, “en wat Svalbard - of specifieker frontdame Serena - zo bijzonder maakt, zijn de aangrijpende teksten die intens en oprecht worden gebracht. Serena zegt daar zelf over: "“The Weight of the Mask” represents when you are going through hell internally and you’re really struggling with depression, anxiety and mental illness, and you feel this pressure and this obligation to have to wear a mask and pretend like everything’s fine" Redacteur Friso schrijft in zijn albumreview hierover: "De teksten zijn allemaal recht voor zijn raap. Het kwetsbaar opstellen siert de band en vooral Serena, die verantwoordelijk is voor de teksten. Deze kunnen voor herkenbaarheid zorgen bij mensen die in dezelfde maalstroom van gevoelens terecht zijn gekomen. Prachtplaat!" Svalbard – The Weight Of The Mask | Zware Metalen

Van de bokkenrijders tot de lokale alcoholist: 'metalprofessor' Didier Goossens wil de bovenste steen boven krijgen over waarom toch zoveel Nederlandse en Vlaamse blackmetalbands lokale folklore als inspiratiebron gebruiken. Sterf. Weerzin. Gestorven. Grafhond. Nachtwraak. Gevlerkt. Knoest. Wederganger. Willoos. Verwoed. Melancholie. Witte wieven. Ravenzang. Verval. Kastijder. De gevreesde ziekte. Vreemdeling. Asregen. Woudloper. Heidendoder. Bottenberg. Bezwering. Plaagdrager. Nevelrijk. Grauw. Kwade droes. Laster. Sagenland. Hellevaerder. Avondschemer. Is het een haiku? De depressie-editie van de Dikke Van Dale? Of toch gewoon een scheldpartij uit Ex on the Beach? Nee, niets van dat alles. Het zijn allemaal bandnamen uit de zogeheten new wave of dutch black metal. Pure, rauwe blackmetalprojecten uit de Lage Landen, met teksten in het Nederlands en Vlaams. De opkomst van die scene fascineert me al jaren. Blackmetal, dat komt toch uit Noorwegen, met teksten rechtstreeks uit het Necronomicon? Waarom kiezen deze bands dan voor het Nederlands? Wat moeten makers van zulke mondiale, geconventionaliseerde muziek met hyperlokale verhalen en sagen? En hoe verschillen Vlaamse en Nederlandse bands daarin? In deze aflevering van Dood & Verderf bespreek ik al die vragen met Didier Goossens (1996). Hij is gastonderzoeker bij de Erasmus Universiteit in Rotterdam en bezig met een groot project hierover: “Gripped by the Soul of Spiritual Awakening”. Daarin onderzoekt hij samen met Christopher Thompson van Malmö Universitetet hoe blackmetalbands uit Vlaanderen en Nederland folklore, erfgoed en identiteit verwerken in hun muziek, en zo lokale verscheidenheid een mondiaal podium geven. Bestel hier het shirt van Spiritual Awakening en steun het onderzoek! Playlist Eerst de vier Belgen: 1. Kludde - Poesjkapelle (In De Kwelm, 2019) 2 Rituals of the Dead Hand - Bonderkuil (Blood Oath, 2018) 3 Gotmoor - De Witte Dame (Uit den Donkeren Grond Gerezen, 1996) 4 Alkerdeel - Lede (Lede, 2016) En dan onze vier Nederlanders: 5 Freja - Scattered Shields (Tides, 2022) 6 Fluisteraars - Verscheuring in de schemering (Gegrepen door de geest der zielsontluiking, 2021) 7 Wrang - De Vaendrig (De Vaendrig, 2022) Zwaar Aanbevolen 9 Troll - To The Shadows (Trolldom, 2023) De luistertip van Zware Metalen is ditmaal van de Troll, Noorse blackmetalveteranen die met het album Trolldom eindredacteur MaartenR compleet overweldigden. Hij schrijft over het album: “Verwacht geen complexe songstructuren, geen groots opgezet spektakel, geen brute razernij, maar degelijke black metal, verrijkt met overheerlijke elektronica, in een meer dan geslaagde mix van vintage Troll-melodieën, geestdriftige dynamieken en een helder, modern geluid.” Trolldom is in geen geval banaal: daarvoor hebben Nagash, Tlaloc en Sturt te veel fijnzinnigheden en subtiele details in hun werk aangebracht. Black metal hoeft niet altijd moeilijk te zijn: Trolldom is simpelweg 37 minuten genieten.” Bekijk de recensie van Troll – Trolldom op Zware Metalen

Hoe kun je door muziek leren anders naar de wereld te kijken? Dat weet Terzij De Horde-zanger en homo universalis Joost Vervoort als de beste. Het belang van Extinction Rebellion, de schoonheid van Marsman, de levenskracht van dode muziek: het zit er allemaal in. Nu inclusief indiefolk en psychedelische jazz! (uit: Verzamelde gedichten (1941) van Hendrik Marsman) De kenner weet nu al genoeg: naast mij staat Joost Vervoort, de homo universalis van de tegenwoordige tijd. Hij is gepromoveerd ecoloog, was onderzoeker in Oxford, en werkt tegenwoordig als universitair hoofddocent Transformatieve Verbeelding bij de Universiteit Utrecht. Daarbij betrekt hij onder meer games, psychedelica en de fossiele industrie. Zijn doel: de grenzen doorbreken van de manier hoe we momenteel met de toekomst omgaan. Maar goed, dat is slechts het begin. Joost is ook zanger van de Nederlandse blackmetalband Terzij De Horde. Hij leidt een meditatiegroep. Vertaalt gedichten. En hij schildert, waaronder het artwork van albums. In dit uur van Dood & Verderf praten we over het prisma dat al zijn denken en doen transformeert naar zijn werk en expressie: maatschappelijke verbeelding. Hoe kan deze wereld ook zijn? En hoe bereik je dat? Om daarachter te komen, beluisteren we zijn favoriete platen en bespreken we wat die betekenen voor die maatschappelijke verbeelding. De playlist Zwaar Aanbevolen 6. Harm’s Way - Devour (Common Suffering, 2023) Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van Zware Metalen, spreekt van een lastige opdracht om een plaat te vinden voor een hoek waarvan Joost waarschijnlijk de ontwikkelingen wel kent. “Ik ga daarom puur af op de thematiek van deze aflevering”, zegt Maarten. “Maatschappelijke problemen, technologie en de apocalyps. Dit alles staat ook centraal op Common Suffering, de nieuwe van Harm's Way.” Frontman James Pligge is, net als Joost, in het dagelijks leven docent en bekend van zijn running man-meme. Op Common Suffering komen de drie thema's van Terzij De Horde volgens Maarten op een vernietigende wijze aan bod: “Soms is een koerswijziging overbodig en weegt authenticiteit zwaarder. Harm’s Way levert al jaren het bewijs en dat is met het massieve Common Suffering niet anders. Kennelijk heb je als band vijf albums én vijf jaar pauze nodig om met de meest destructieve plaat op de proppen te komen. Wij zullen in de toekomst weer geduldig zijn. Hulde!" “Daarnaast zou Terzij De Horde enkele weken geleden in DB's een hardcore-setlist spelen, dus ik verwacht dat Joost niet vies is van wat hardcore en metalcore.” Bekijk de recensie van Harm's Way – Common Suffering op Zware Metalen

Zwart. Dat is de kleur van metal. Toch? Niet als het aan Alma Alizadeh ligt, deathmetal-frontvrouw van For I Am King. In Dood & Verderf vertelt Alma hoe zij - als vrouw, Iraanse, roze-corpsepaint-liefhebber en Japan-fan - in de scene precies is wie ze wil zijn. Met als bonus het beste idee ooit voor een blackmetalfestival voor kinderen in Ahoy. Arigato! Deze zomer was ik in het jeugdhonk van Wateringen. Dit dorp van 16 duizend zielen kent namelijk zijn eigen metalfestival: Masterfest, inclusief veel te grote namen. Een daarvan was For I Am King. En ik werd compleet omvergeblazen. Enerzijds omdat deze metal- en deathcore-band absurd strak speelt en energie geeft, anderzijds omdat frontvrouw Alma Alizadeh een unicum in het genre is. Vrouw, quirky, Iraans, grappig, ontwapenend: zij is alles wat metal niet is. Precies die Alma is vandaag te gast in Dood & Verderf. Als frontvrouw van For I Am King draait ze al tien jaar mee in een bijna volledig door witte mannen gedomineerde scene, met drie albums, meer dan 300 optredens, en performances op onder meer Wacken Open Air, Metal Days en Jera On Air. Alma kan daarom als de beste vertellen over hoe het is om vrouw te zijn in de metalscene. We draaien daarom haar 7 platen om dit thema te belichten, aangevuld met de traditiegetrouwe tip van het online magazine Zware Metalen voor Alma. De playlist Zwaar Aanbevolen 8. Dying Wish - Symptoms Of Survival Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van Zware Metalen, was zeer blij met wie er te gast is bij Dood & Verderf. Hij kon hierdoor direct een van zijn favorieten naar voren schuiven. Want, Alma: “Symptons Of Survival is het nieuwe album van het Amerikaanse Dying Wish. Het moet nog verschijnen, maar met de eerste singles weten we al dat dit niet meer mis kan gaan. De band levert een rechtstreekse ode aan 2000's metalcore in het straatje van onder andere Killswitch Engage en As I Lay Dying. Naast het heerlijk gitaarwerk is het geheime wapen - vandaar deze tip - de gevarieerde zang van frontdame Emma Boster. De venijnigheid in haar stem komt écht binnen, is overtuigend en vangt het gemis van Candace Kucsulain van Walls Of Jericho in alle opzichten goed op. Absoluut een aanrader dus! Lees de recensie van Dying Wish – Fragments Of A Bitter Memory

Metal deprimerend? Niet als het aan Francis Pronk ligt, Baroeg-marketeer en licht in de duisternis van de scene in Rijnmond. Zij koos, geholpen door tientallen vrijwilligers en ambassadeurs, dé 7 harde platen om je metal health een boost mee te geven. Ja, formeel is Francis Pronk de marketeer van Baroeg, het befaamde podium voor metal en andere harde muzieksoorten in Rotterdam-Lombardijen. Maar wat veel buitenstaanders niet weten, is dat zij minimaal even belangrijk is als De Grote Gangmaker voor de vrijwilligers en ambassadeurs van Baroeg. De moeder die je nooit hebt gehad, de vriendin die je altijd wilde, de gedroomde dochter, de ideale sparringspartner, de persoon tegen wie je alles kunt vertellen, oftewel, dé spin in het sociale web van Baroeg. Met Francis duiken we vandaag in het wonderlijke thema van feelgoodmetal. Nee, da’s niet alleen maar viking- en piratenmetal, we kijken naar hoe zoiets duisters en donkers er juist voor kan zorgen dat je je beter voelt. Aanleiding was de coronaperiode, waarin veel vrijwilligers en bezoekers zowel de optredens als het sociale netwerk van Baroeg enorm misten. Dat was lang niet voor iedereen even makkelijk, en in de nasleep daarvan besloot Francis muziek te verzamelen die én Baroeg is én die je kunt luisteren om je beter te voelen. Voor deze editie van Dood & Verderf verzamelde zij uit de ruim 300 inzendingen van Baroeg-liefhebbers haar 7 favorieten. Antidepressiva van Ghost, energie van Violent Idols, zelfkennis van Hatebreed, puur geluk van Idles, therapie van The Young Gods: metal blijkt oneindig veel feelgood-momenten in zich te dragen. (bonus: de plaat die ik wilde toevoegen, maar die we net niet haalden, staat hieronder alsnog beluisterbaar!) De playlist 1. Ozzy Osbourne - One Of Those Days (Patient Number 9, 2022) 2. Violent Idols - Unscripted Violence (Idolatry, 2020) 3. Hatebreed - I Will Be Heard (Perseverance, 2002) 4. Idles - Mr. Motivator (Ultra Mono, 2020) 5.Skid Row - Youth Gone Wild (Skid Row, 1989) 6. Ghost - Kaiserion (Impera, 2022) 7. The Young Gods - Kissing The Sun (Only Heaven, 1995) Zwaar Aanbevolen 8. Dead Heat - Endless Torment (Endless Torment, 2023) Het was even graven en zoeken, maar toen realiseerde Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van Zware Metalen, dat er maar één keuze de juiste was: zijn eigen keuze. Want, zo vertelt hij, tenslotte wordt iedereen blij van een ander type metal en kan Maarten slechts voor zichzelf spreken. En dus meldt hij aan jou, Francis: “Onlangs wist de band Dead Heat mij erg positief te verrassen met hun EP Endless Torment. Ik denk dat jullie gast dit ook wel kan waarderen. Hoewel ik absoluut geen liefhebber van thrash metal ben, is dit wel op en top genieten.” "Dit schijfje blaast je namelijk in een kwartier compleet uit je kisten weg. Gewoon die stinkstampers weer aantrekken en de rit opnieuw aangaan is mijn advies. Ik verplicht iedere thrasher om Endless Torment minimaal één keer te beluisteren. Je zult absoluut niet teleurgesteld zijn." Lees hier de recensie op Zware Metalen Mijn eigen five minutes of feelgood 9. August Burns Red - The Legend Of Zelda (2019)

Als een grunt valt in een concertzaal, maar niemand hoort hem, maakt hij dan geluid? Nee, natuurlijk niet. Metal bestaat bij gratie van luisteraars. Marketingspecialist Jaap-Jene Langevoord analyseert hoe ingenieus bands hun publiek bereiken, en waarom metal bij uitstek één groot marketingfestijn is. Hoe trv cvlt metal ook altijd pretendeert te zijn, ook overstuurde gitaren, dubbele basdrums, subsonische baspartijen en grommende zangers bestaan bij gratie van de mensen die ernaar luisteren. En hoe bereik je metalheads? Precies: met marketing. Vies woord natuurlijk. L’art pour l’art, metal pour metal, marketing is voor popartiesten! Nou nee. In deze editie van Dood & Verderf neemt marketingmanager, Nyenrode-alumnus en metalhead Jaap-Jene Langevoord ons mee in de wondere wereld van metalmarketing. We horen hoe Black Sabbath zo’n commercieel succes kon worden, waarom Metallica goud in handen heeft met Stranger Things, wat fans betekenen voor Iron Maiden, waar de gekte van System Of A Down toe kan leiden, en wie er door algoritmen ongemerkt metalfan van Arch Enemy wordt. De playlist (inclusief liner notes van Jaap-Jene) 1: Black Sabbath - Paranoid (Paranoid, 1970) De commerciële wereld, en zeker marketing, draait om lijstjes. De beste, de langste, et cetera En dan kom je uit bij een prachtig voorbeeld van commercie. Er is een redelijke consensus over de beste (commerciële) metalplaat: Paranoid van Black Sabbath. En daarmee Ozzy, met al zijn slimme en mogelijk minder slimme exploitaties. Denk Ozzfest, maar ook uiteraard de real life soap met de Prince of Darkness in slippers en ochtendjas. 2: Metallica – Wherever I May Roam (Metallica, 1991) The one to define them all. Het meest commerciële metalalbum en mogelijk de definitie van metal voor de massa. En nog steeds de meest efficiënt draaiende marketing machine van misschien wel alle grote acts. Denk aan unieke opnames gelijk na een concert maar ook Stranger things. 3: Iron Maiden – Fear of the Dark (Fear of the Dark, 1992) Metalfans zijn de meest trouwe fans in de wereld. Als het gaat om merchandise bezitten metal fans vaak de grootste hoeveelheid shirts en andere collectibles. Iron Maiden heeft naast de fanschare ook altijd goed ingespeeld met allerlei collectibles per land/regio maar ook door bijvoorbeeld Eddie en zijn portret op de serie albums. 4: Led Zeppelin - Whole lotta love (Led Zeppelin II, 1969) 1 van de orginators en 1 van de eerste bands die zichzelf goed wist te positioneren als headliner en daarmee aanzienlijk meer verdiende dan andere vergelijkbare acts. 5: System Of A Down – Chop Suey! (Toxicity, 2001) Het bewijs dat onlogisch genoeg ook onbekende metal een plek kan veroveren in de hitlijsten en daarmee ‘nieuwe’ stromingen een kans geeft. Ook gepaard met een volledig opkomst van een subcultuur. 6: Arch Enemy – War Eternal (War Eternal, 2014) Iets persoonlijker, maar dankzij AI en de algoritmes in onder andere Spotify verandert ons luistergedrag en is het conceptalbum, ook een metal-fundament, steeds meer aan het verdwijnen. Ik heb zo zelf Arch Enemy ontdekt omdat ik a la Alice in Wonderland een bepaalde richting werd meegenomen Zwaar Aanbevolen 7: Sleep Token - Summoning (Take me back To Eden, 2023) Bij Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van Zware Metalen, komt bij het thema marketing direct één naam naar boven: Sleep Token. Want, zo legt hij aan Jaap-Jene uit: "Er zijn weinig bands die zo experimenteren én erin slagen om verschillende stijlen en elementen in nummers te proppen zoals Sleep Token dat doet. Nummers zoals The Summoning zijn gelaagd, bedachtzaam en voortreffelijk uitgevoerd, waarmee de Engelsen laten horen dat ze bovengemiddeld veel in hun mars hebben." “Dit gezelschap was al even bezig, maar groeit sinds de coronatijd in een rap tempo uit tot een écht grote naam. Daar werkt het mysterie rondom de band absoluut in mee. Ook marketingtechnisch weet men hun troeven exact goed uit te spelen. Ze stoken vuurtjes in aanloop naar de...

Waar Pestilence begin '90 benadrukte dat 'Spheres' geen keyboards bevatte (maar wel keytars, nog erger), is het tegenwoordig helemaal oké dat metal en elektronica elkaar liefdevol in de armen vallen. Gareth de Wijk belichaamt de symbiose van beide werelden. Hij neemt je in mee langs hoogtepunten van Atari Teenage Riot, Igorrr, Deformer en zijn eigen The Dead Cvlt. Mijn prille puberteit bestond uit twee werelden: de metal van Metallica, Sepultura en Gorefest, en de elektronica van The Prodigy, Holy Noise en Neophyte. In deze editie van Dood & Verderf bezoeken we het magische raakvlak tussen die twee werelden. En er is in Nederland maar één iemand die die ontdekkingstocht tot een succesvol einde kan brengen: Gareth de Wijk. Enerzijds is Rotterdams trots namelijk wereldwijd bekend als dj Thrasher en eigenaar van het fameuze hardcore-, breakcore- en drum ‘n bass-label PRSPCT, anderzijds is hij sinds zijn 14e punk- en metalzanger, zoals in The Dead Cvlt. In dit uur gaan we in een moordtempo langs de hoogtepunten van het onconventionele, maar vaak legendarische huwelijk tussen beukende bassdrums en basslines, radicale riffs en ravesynths, en baldadige bpm’s en blastbeats. Het resultaat? Het bewijs dat de som der delen oneindig groot is. Atari Teenage Riot - Speed (Delete Yourself, 1994) Sample: Powermad - Slaughterhouse Disciples of Annihilation - NYC Speedcore (DOA Muthafucking New York Hardcore, 1996) Sample: Type O Negative - Summer Breeze Lenny Dee - Fucking Hostile (The Outside Agency remix) (2012) Sample: Pantera - Fucking Hostile Deformer & Ice-T - Metal Breakdown (Inner Outcast, 2020) Igorrr & Bong-Ra - Pallbearer (2013) Counterstrike - Extreme Mutilation (VIP, 2011) Samples: Hatebreed, Godflesh TDC Inc - The Blackest Plague (2023) Zwaar Aanbevolen Von Mollestein - Zwartnacht (The order of the Fist, 2023) ‘Aggrotech meets black metal’. Zo omschrijven de figuren zelf hun muziek. Wat dat in de praktijk betekent? Extreme gekte met rare geluidseffecten, een drumcomputer, razende gitaren en de krijsgrunt van Mr. Cooger die ook nog een donkergekleurde bromgrunt in huis heeft. En daar dan black metal bij. Kun je hierop dansen? Als je ook kan dansen op Ministry’s Jesus Built My Hotrod wel. Muzikaal doet het mij allemaal vooral denken aan Bile, een Amerikaanse industrialmetalband wiens debuut Suckpump uit 1994 een onuitwisbare indruk heeft gemaakt. Qua (horror)sfeer komt hier en daar de eerste platen van Cradle of Filth opzetten, terwijl Von Mollestein muzikaal gezien tussen bands als Rammstein en Mysticum inzit. Het is gekker, extremer en klinischer (want: geen drummer van vlees en bloed) dan de Duitsers maar heeft meer sfeer dan het werk van de Noren en er wordt vaker gas teruggenomen. In de verte klopt ook The Monolith Deathcult op de kelderdeur. Grote vraag is natuurlijk: is dit goed? Het antwoord. Ja. Hier zit potentie in. Voor een publiek dat openstaat voor muziek die zo flink buiten de lijntjes kleurt dat de tekeningen van mijn zoontje logischer zijn in ieder geval. Bekijk de recensie op Zware Metalen

Denk je aan metal, dan denk je aan extreme vocalen. Monica Janssen, zangeres van X-Tinxion en Downcast Collision en gruntdocent, laat via zeven platen horen welke variaties metalzang kent, hoe het wel en niet moet, en waarom echt iedereen kan grunten. Het is hét afhaakmoment van elke niet-metalhead die een metalplaat hoort: als de zang erin komt. En met zang bedoel ik dan vooral de extreme varianten, zoals de grunt, growl, scream of - en da’s mijn favoriete sonische rariteitenkabinet - pigsquel. Maar diezelfde grunt is ook een van de grote geheimen die metal zo verdomd aantrekkelijk maken. Buitenaards, apocalyptisch, opruiend, energiek, deprimerend, beangstigend: het kan allemaal. Daarom in Dood & Verderf: het geheim van de grunt. Onze trip leader is Monica Janssen. Niet alleen is zij zangeres van X-Tinxion en Downcast Collision, ook werkt ze als zangdocent met een specialisatie in de extreme stijlen. Je kent haar misschien als docente van Nova Grunten, de artiestennaam van de elfjarige Nova Huijben. Zij werd bekend als grunter in onder meer het Jeugdjournaal en bij Holland’s Got Talent. Monica legt in dit uur alles uit wat je ooit wilde weten over de grunt, aan de hand van 7 platen: welke stijlen er zijn, wat een slechte van een goede grunt onderscheidt, welke woorden lekker werken, en - dat is mijn persoonlijke queeste - hoe je het beste zelf kunt grunten. De playlist Zwaar Aanbevolen Grafhond - Verwekker (In harmonie met de dood, 2023) Er was bij Zware Metalen veel aandacht van de lezers voor Monica’s gruntende leerling, schrijft eindbaas Pim Kastelein. Zijn tip voor haar: Verwekker van Grafhond. “Nu vind ik deze zoveelste Nederlandstalige blackmetalband zelf niet zo heel interessant, want tweede golf met een flinke hoop Motörhead-worship, maar de vocale stijl roept bij mij vragen op. In black metal is het vaak de bedoeling om zo techniekloos mogelijk achter een microfoon te hangen - onze redacteur Joris noemt het 'groezelige keelklanken met een punkachtige achtergrond' - en ik ben wel benieuwd hoe een vocal coach daar naar kijkt. Vergt dat ook oefening? Is dat ook kunstig? En is het moeilijker om in het Nederlands metalvocalen te brengen dan in het Engels?” Bekijk hier de recensie van Grafhond op Zware Metalen

Hoewel metal in de regel zijn uiterste best doet om zich af te zetten tegen religie, hebben de twee volgens hoogleraar Oude Testament Mladen Popovic juist veel overeenkomsten. Via zeven platen maakt Mladen duidelijk hoe dat zit. Ja, echt: mijn gast van vandaag, Mladen Popovic, is hoogleraar Oude Testament en het Antieke Jodendom bij de Rijksuniversiteit Groningen. Mladen is gespecialiseerd in de Bijbel, Dode Zeerollen, Kunstmatige Intelligentie en paleografie, Jodendom in de Grieks-Romeinse periode, archeologie, antieke wetenschappen, astrologie, fysiognomie en magie. Oja, en hij is decaan van de Faculteit Godgeleerdheid en Godsdienstwetenschap En Mladen houdt van metal. Erg veel van metal. Natuurlijk voor de muziek, al sinds zijn 11e. Maar ook inhoudelijk ziet hij veel overeenkomsten met zijn expertise. Want metal, zo stelt hij, is net als religie een vat vol rituelen, verhalen, fascinaties en escapisme. In deze uitzending vertelt Mladen aan de hand van acht platen hoe deze twee schijnbaar totaal diametraal verschillende werelden - die zelfs regelmatig voor elkaar waarschuwen - meer overlap vertonen dan je zou denken - en wat in vredesnaam de Bijbelse dode zeerollen en de satansbijbel necronomicon met elkaar te maken hebben. De playlist (en de aantekeningen van Mladen bij de platen) 1. Slayer - Altar of Sacrifice (Reign in Blood, 1986) Samen met Anthrax, Among the Living, geleend uit de openbare bibliotheek Apeldoorn toen ik 12 was. Klassieker! 2. Sepultura - Orgasmatron (Arise, 1991) Beneath the Remains was de doorbraak, Dynamo Open Air in 1990 (ik was 13), opgenomen via VARA’s Vuurwerk, met Henk Westbroek, en met Arise zette de doorbraak door ;-) ) Naast de Arise plaat, kocht ik ook een single cd waarop deze cover van Motörhead stond, mooie versie van Sepultura 3. Morbid Angel - Immortal Rites (Altars of Madness, 1989) Wat een opening! Terrorizer, World Downfall ook geweldig, grijs gedraaid die plaat. 4. Death - Spiritual Healing (Spiritual Healing, 1990) Overgang van SBG en Leprosy naar Human en wat erna komt; de gitaren worden beter, James Murphy, maar de drum wordt pas vanaf Human echt goed, met Sean Reinert, Cynic, Focus, ook een superplaat; in dit genre trouwens ook Atheist, Piece of Time 5. Pestilence - Out of the Body (Consuming Impulse, 1989) NL bands, erg moeilijk kiezen, Sempiternal Deathreign, Thanatos, Asphyx, Gorefest, the Gathering, en uit Apeldoorn shout-out naar: Morbid Vision en Pre-Mortem, en er is natuurlijk nog veel meer 6. Vital Remains - Dechristianize (Dechristianize, 2003) Pas een paar weken terug voor het eerst gehoord (heb ik helemaal gemist in de jaren 2000), in de Witte Wolf, metal café in Groningen (Deicide – Sacrificial Suicide is ook geweldig). 7. Carcass - The Devil Rides Out (Torn Arteries, 2021) The Devil Rides Out, mooi recent werk van hen, wat rustiger eindigen, want anders toch Symphonies of Sickness gekozen, blijft super plaat

Als er iets vaak geromantiseerd wordt, dan is het de invloed van drugs en drank op muziek. In deze uitzending vertelt schrijver Vincent Cardinaal wat de keerzijden van narcotica zijn aan de hand van zeven artiesten die onlosmakelijk verbonden zijn aan hun verslaving. Schrijver en verslaafde-in-herstel. Dat is de kortste omschrijving van gitarenliefhebber en (muziek)journalist Vincent Cardinaal. Sinds een goed jaar is hij volledig abstinent van cocaïne, drank en andere zaken die zijn leven grondig op de kop zetten. Vincent is daarom bij uitstek de persoon om dé 7 metalplaten uit te zoeken met de meest aangrijpende, tragische, hilarische en hallucinante verhalen over de invloed van narcotica op muzikanten en hun muziek. We bespreken onder meer John Frusciante's ultieme rehabilitatie, Phil Anselmo's onuitstaanbaarheid, James Hetfields decennialange opkrabbel- en terugvalepisodes, Chino Moreno's romantisering van het verslaafd zijn. Dat en meer, inclusief veel verhalen over verslaving met je doet en wat er bij komt kijken om in een fase van herstel te komen. Plus, natuurlijk: de Zangeres Zonder Naam. De playlist

Het havenbedrijf en de bewoners waren er niet blij mee, maar kunstenaar Maarten Bel voer in zijn tot rat omgebouwde boot moedig de Nieuwe Maas op en af, terwijl aan de over de punkband Buurtbeheer 'Rat' speelde. Ook leuk: borduren op System Of A Down. En wat zie je eigenlijk als je je ogen sluit en naar Mogwai luistert? Dat, en heel veel meer, in deze uitzending van Dood & Verderf. Nee, zelf zit hij in een doedelzakband en zingt mantra’s onder begeleiding van een mosselpiano. Maar activistisch kunstenaar Maarten Bel vindt harde gitaren geweldige instrumenten om de wereld mee op z’n kop te zetten. Het vormt de soundtrack bij zijn project over een enorme rat waarmee je op de Nieuwe Maas in Ratterdam kunt varen. Het is de inspiratiebron bij nachtelijke borduursessies. En het biedt materiaal om eigenaren van een kunstbeurs boos mee te maken. In deze editie van Dood & Verderf vertelt Maarten Bel alles over welke rol harde gitaren spelen bij kunst en het omwentelen van de maatschappij. We lachen om Dream Theater, vullen vakken tijdens Ill Nino en borduren op System Of A Down. Bovendien geeft metal-magazine Zware Metalen zijn even intense als korte muziektip voor Maartens kunstenaarschap, waarmee de cirkel weer compleet is. De playlist Zwaar Aanbevolen 8. Zanjeer - Taliban Murdabad (Parcham Buland Ast, 2022) “Parcham Buland Ast van Zanjeer is een 7" van een crustpunkband met teksten in het Farsi, Urdu en Punjabi.” Dat schrijft Pim Kastelein, eindbaas van het metal-magazine Zware Metalen, voor zijn muziektip richting Maarten. “De band heeft als doel om muziek te geven aan de frustratie, haat en boosheid die voortkomt uit constante en systematische onderdrukking van mensen die in het ‘globale zuiden’ van deze aardkloot wonen. “Let the hate flow through you”, zou keizer Palpatine zeggen.” Pims tip van de EP is ‘Taliban Murdabad’. Want, toegelicht in de woorden van onze redacteur Joris: Een minuut Taliban Murdabad is genoeg om te zeggen: Discharge. Keiharde grooves, en enthousiasme, wat mede wordt geuit door feedbackpiepjes op de gitaar vliegen rond. Niks is fijner dan dat de agressie op die manier muzikaal door de speakers blaast! Het zal echter nog lastig worden om een album vol te krijgen voor deze mannen. Zanjeer is gespecialiseerd in snelle wendingen en veel schakelwerk. Het maakt de band uitermate geschikt op de korte afstand, waarin geëxplodeerd mag worden. Parcham Buland Ast maakt een erg goede indruk. Mijn eindoordeel is wat mijn vriendin gisteravond dacht: “Lekker, maar het duurde veel te kort”. Lees de recensie op Zware Metalen

Ja, het is luid, chaotisch en opruiend, maar metal, hardcore en andere herriebronnen kunnen wonderen doen voor je hoofd. Marcel Schop, maker van de Metal Health-podcast, weet daar alles vanaf. We draaien daarom de platen die volgens Marcel het beste laten horen hoe muziek je kan helpen, bespreken waarom juist harde gitaren een zegen zijn voor je geestelijke gezondheid, en sluiten af met een absolute feestplaat om stralend de winter in te gaan. Depressie. Angst. Verslaving. Trauma’s. Stress. Borderline. Bipolair. Narcisme. Er kan echt van alles verkeerd gaan in je hoofd. De Amerikaanse industrial-metalband Ministry vatte het eind jaren ‘80 mooi samen: the mind is a terrible thing to taste. Daarom gaat deze editie van Dood & Verderf over mentale gezondheid, en welke rol harde gitaren daarbij kunnen spelen. Marcel Schop is hiervoor te gast. Marcel is strategiedirecteur bij communicatiebureau Meijers & Walters, maar vooral maker van de podcast 'Metal Health', over geestelijke gezondheid in de gitarenscene, zowel van de muzikanten als de fans. In dit uur hoor je daarom zowel muziek als verhalen over geestelijke gezondheid. Over waarom je je hoofd even serieus moet nemen als je lichaam, het belang van taboes slechten rondom zaken als depressies, en de zegeningen van goede psychologische begeleiding. De playlist Biffy Clyro - Modern Leper (Tiny Changes, 2019) Cover van Frightened Rabbit en de enige in de lijst die stevig, maar niet echt metal is. Echter introduceert Modern Leper het onderwerp perfect. Een moderne twist aan kreupel door het leven gaan: mentaal kreupel. Met mensen die je proberen op te vangen, maar telkens bot vangen omdat je er niet in slaagt om “deze ziekte van je af te schudden” Be Well - Threadless (Hello Sun, 2022) Een van mijn favo artiesten. Brian McTernan, nu een jaar of 46, speelt vanaf z’n 14e in hardcore bands en verliet op z’n 17e school om in Europa te gaan touren met Battery. En heeft daarna een vanuit een kelder een zeer succesvolle productiemaatschappij opgericht met megaveel vette bands. Wel een verhaal van moeilijke jeugd (mental hospitals gezeten). Heeft paar jaar geleden Be Well opgericht. Hierin gooit hij zijn emoties van weleer en van nu eruit. Threadless gaat over gebrek aan eigenwaarde. Voor Metal Health interview ik hem overigens op 6 oktober in Amsterdam. August Burns Red - Back Burner (Messengers, 2007) ‘Angry music for happy people’: zoals deze metalcore band zichzelf omschrijft. De zanger hiervan heeft een eigen mental health gym waarin gezorgd wordt voor afleiding, maar ook waar het onderwerp spreekbaar wordt gemaakt. Birds in Row - Torches (Personal War, 2015) Vooral een corona nabrander: onzekere tijden, isolatie en donkere gedachten die toenamen. Gold voor henzelf, maar veel mensen zouden kunnen relaten. Ze zeggen over hun nieuwe plaat: “An ode to those who keep fighting when we don’t have the energy to anymore, or never have had it, especially when facing political issues that are increasingly more visible. Knocked Loose - Oblivions Peak (Laugh Tracks, 2016) Tijdens shows vaak opgedragen aan de LGBTQIA community. Het nummer gaat over een vriend van de zanger die uit een studentenflat werd gegooid vanwege zijn seksuele voorkeur. Mensen uit die community hebben een grotere kans om mental health problemen te ontwikkelen doordat zij eerder aanlopen tegen homofobie, stigma, discriminatie, coming out stress en sociale isolatie. Have Heart - Watch me rise (The Things We Carry, 2006) Dealing with depression, 1.000 gedachten over hoe alles tegen je is en een aanmoediging om je eruit te vechten omdat je beter verdient. Crivits -

Marleen van de Kerkhof is én bestrijder van de klimaatcrisis én fervent metalfan. Ze laat daarom in deze uitzending haar favoriete activistische metalplaten horen, variërend van aartsdeprimerend (we gaan eráán!) tot ondanks-alles-hoopgevend. “Mijn hart gaat sneller kloppen bij het luisteren naar black, death en post metal. Mensen reageren behoorlijk verrast als ik daarover vertel. In het dagelijks leven werk ik namelijk als international affairs manager bij een technologiebedrijf in de spoorsector en ben ik director van een climate tech start up.” “Het klimaat was voor mij de reden om over te stappen van hyperloop (ik bouwde de eerste in Delft) naar spoor. Men verklaarde me voor gek, maar de trein is verreweg het meest duurzame transportmiddel en we hebben de infrastructuur al liggen. Zo kan ik een bijdrage leveren aan emissiereducties.” Aldus Marleen van de Kerkhof. En dus! Bespreken we, met dank aan de klimaatcrisis, in deze uitzending van Dood & Verderf een van de meest populaire onderwerpen van de metalscene: het einde der tijden. Marleen koos haar favoriete ‘de wereld vergaat’-metaltracks uit en vertelt aan de hand daarvan over hoe zij de wereld wil redden. Maar ook: waarom ze vegetariër werd na beluistering van Gojira. Dat Behemoths ‘Conquer all’ haar lijflied is. En hoe ze totaal faalde in haar pogingen drums en bas te spelen. Cattle Decapitation - Manufactured Extinct (The Anthropocene Extinction, 2015) Altered climate accelerating exacerbated by our human activities / Machines to make machines fabricating the end of all living things Gojira - Ocean Planet (From Mars to Sirius, 2005) The ocean planet is on burn Megadeth - Countdown to Extinction (Countdown to Extinction, 1992) This is the countdown to extinction Parkway Drive - Wild Eyes (Atlas, 2012) A generation born to witness the end of the world Terzij de Horde – Cheiron (In One of These, I Am Your Enemy, 2022) For the breaking and making of worlds

Als de kans zichzelf voordoet om te praten over Cthulhu, dan moet je die pakken ook. En dus is Teitan- en Cthuluminati-frontman Devi Hisgen te gast om alles te vertellen wat je moet weten over Lovecraft, inclusief zeven even verwarrende als prikkelrijke platen. "Dit is als een pijpbeurt op de maan: weird maar ook lekker." “We schrijven zelf ook Lovecraft geïnspireerde verhalen. Is het een idee om daar een korte passage uit voor te dragen?” Dat schreef Devi Hisgen vorige maand, nadat ik zijn band Cthuluminati zag spelen in Baroeg en ik hem uitnodigde om zijn favoriete platen te laten horen in Dood & Verderf. Cthuluminati was namelijk niet alleen een zeer, zeer interessant voorprogramma voor Rotting Christ, maar ook een band die in woord en beeld refereert aan mijn grote voorliefde voor het mythische monster Cthulhu uit de verhalen van gothic horror-schrijver H.P. Lovecraft uit de eerste helft van de 20e eeuw én aan de illuminati, het geheime genootschap dat volgens complotdenkers achter de schermen aan werkelijk waar alle touwtjes trekt. Dus eindelijk, eindelijk is het zover: een Cthulu-special van Dood & Verderf, met niemand minder dan Cthuluminati- en Teitan-frontman Devi Hisgen. We luisteren naar zijn favoriete metaltracks én verdwalen mee in de absurde wereld van Lovecraft, Cthulhu en The Great Old Ones. De playlist Deathspell Omega - Famished for Breath (the synarchy of molten bones, 2016) Oranssi Pazuzu - Kangastus 1968 (Muukalainen Puhuu, 2017) Leprous - Coma (Malina, 2017) Bekijk hier de video vol zieke, zieke, zieke drums Nero Di Marte - La Fuga (Immoto, 2020) Red Fang - Prehistoric Dog (Red Fang, 2009) Met een videoclip over Monty Python’s The Black Knight, maar dan inclusief oneindig veel drank. En larpende mensen. Wardruna - Lyfjaberg (single, 2020) Dit is al bijna 50 miljoen keer zelftherapie op Youtube. Hoe groot ook het leed: Lyfjaberg is de oplossing. Zwaar Aanbevolen Embraced by Darkness - Darkness Awaits (MMXXII, 2022) Devi is via Teitan onderdeel uit van de kwalitatief indrukwekkende Nederlandse blackmetalscene die werkelijk overal in het land uitstekende zwartgeblakerde bands voortbrengt die de grenzen van het genre soms ver oprekken en er af en toe overheen gaan. Traditionele black metal in de stijl van de Scandinavische grootheden wordt echter ook nog gemaakt in Nederland. Bijvoorbeeld door Embraced by Darkness uit Groningen. Deze band is al actief sinds 2013, maar heeft nu pas een eerste EP uitgebracht: MMXXII. Slechts 17:39 minuten duurt dit schijfje, maar het is genoeg om een verpletterende indruk achter te laten. Alles klopt hier namelijk aan. Het is allesverwoestende klassieke (Zweedse) black metal wat Embraced by Darkness brengt. Luid, venijnig, afwisselend, snel waar het kan maar melodieus waar het moet, kraakhelder, bloeddorstig, blast beats, kwaadaardig maar o zo heerlijk. Zanger Akse heeft een stem waarmee hij fruit ter plekke kan laten rotten: de haat spat ervan af. Achter hem wordt bijzonder smaakvol gemusiceerd. Het maakt dat Embraced by Darkness rauw maar tegelijkertijd toegankelijk is: de nummers schieten voorbij. De vie

Twee kunstenaars, twee metalheads, twee familieleden, twee mannen. Dat zijn vader Luuk & zoon Storm Bode uit Rotterdam. Luuk is de beeldend kunstenaar: murals, schilderijen, installaties én een van de makers van de ​​Ode aan Marten Toonder, het beeld op Rotterdam Blaak dat de maker van Tom Poes en Heer Bommel eert. En Luuk houdt van metal. Storm is de muzikant: hij is gitarist bij de Rotterdamse blackmetalband Sterf. Dit voorjaar bracht de band ‘Veelvraat’ uit, inclusief de typerende, ijskoude badkamer-blackmetal-sound. Vandaag zijn ze beiden te gast in Dood & Verderf. Vader en zoon draaien hun favoriete metaltracks, voor zichzelf, elkaar en jou. Onheilige huisjes worden daarbij niet geschuwd, want het infameuze trio Burzum - Marduk - Gorgoroth passeert de revue. Mocht je nog een aflevering willen cancel culturen, dan is dit je kans. De playlist Zwaar Aanbevolen 8. Wrang - De Vaendrig (De Vaendrig, 2022) “Laten we de Nederlandse black metal vieren! Wrang sterven, hatsa!” Dat geeft Pim Kastelein, eindbaas van het online magazine Zware Metalen, als muziektip mee aan Luuk en Storm. “Domstad swart metael” En dus draai ik voor jullie De Vaendrig, de titeltrack van het album van Wrang dat op Zware Metalen een dikke 9 kreeg. Recensent Joris Meeuwissen schreef daarover: In klassieke blackmetaltraditie wordt er duchtig over de gitaarhals geschoven, en ook zanger Galgenvot is weer erg goed bij strot. Wrang kenmerkt zich door over die meer klassieke fundamenten toch heel wat eigen karakteristieken te gooien. Priemend als de punt van een bajonet. Zo moet rasechte blackmetal gewoon klinken. Razende blastbeats, schurende keelklanken en dit ondersteund door een licht knotterende, soms wel wat te doffe, bas en een typische groezelige productie. Lees de hele recensie op Zware Metalen

Wie Arno Coenen niet kent, ligt sinds 2014 begraven onder een steen die begraven ligt onder een hunnebed dat begraven ligt onder een meteoriet. Arno is namelijk de geestelijk vader van de Hoorn des Overvloeds, het gigantische kunstwerk dat het dak van Markthal in Rotterdam siert. 115 bij 95 meter groot, 400.000 megapixels rijk, een van ‘s werelds grootste kunstwerken, de Sixtijnse kapel van de Lage Landen. Maar er is zoveel meer te vertellen over Arno. Zijn pornovideo’s met legofiguren. Een soort-van-docu vol metal-iconen. De bizarre inrichting van zijn eigen (inmiddels overleden) bar-restaurant-podium-brouwerij Eurotrash. Artwork voor de Amsterdamse stonerdoommetalband Pendejo!. De enorme Slayer-klok in Hotel Not Hotel. En exposities met zijn werk én kickbokswedstrijden. Het duizelt me. Gelukkig komt Arno alles toelichten. Of niet. Dat maakt niet uit. We gaan sowieso zijn favoriete metalplaten draaien, én ik laat aan Arno horen welke muziektip het online magazine Zware Metalen voor hem heeft. Laat de chaos beginnen! De playlist (Rudebrat Deathstep Remix)Cannibal Corpse - Inhumane Harvest Zwaar Aanbevolen 8. GGGOLDDD - Strawberry Supper (This Shame Should Not Be Mine, 2022) Toen Pim Kastelein, eindbaas van het online magazine Zware Metalen, er achter kwam dat Arno verantwoordelijk is voor het plafond van De Markthal, moest hij meteen aan het eveneens kunstige en Rotterdamse GGGOLDDD denken. Onlangs verscheen daarvan het gedurfde album This Shame Should Not Be Mine, en later deze maand is de band curator van het Roadburn festival. Redacteur Michiel Hoogkamer duidt op Zware Metalen waarom dat laatste betekenisvol is: “Het verzoek kwam juist op een moment dat zangeres Milena Eva in de luwte van de lockdowns hard tegen haar verleden aanliep: zij is verkracht toen zij 19 was. Deze verschrikkelijke gebeurtenis en gevoelens die zij lang had weggestopt, grepen de breuk in het normale leven aan om zich aan te dienen en niet meer weg te gaan: die schaamte zou niet de hare moeten zijn! Milena zag in het aanbod van Roadburn een mogelijkheid om haar emoties op een creatieve, voor haar natuurlijke manier naar buiten te laten komen. Met GGGOLDDD schreef en bracht zij This Shame Should Not Be Mine. Strawberry Supper dus, van GGGOLDDD. Geen metal à la horns up, bier & tieten, into the pit, haren loswapperen, luchtgitaarsolo’s en Slayyeeeuuuuur die je wellicht had verwacht, maar de omstandigheden zijn ernaar. Lees de recensie op Zware Metalen

Tokologisch koken. Dat is in een notendop wat kok Manuela Goncalves Tavares doet. Ben je bekend in Rotterdam, dan ken je haar van restaurants Toko94, Tokotrash, Coco of Het Nieuwe Instituut. Ze leerde het vak bij Herman den Blijker, maar helpt ook in de keuken van metalpodium Baroeg. Maar ook: de vrouw die eind vorig jaar de Black Achievement Award won voor haar ondernemerschap. Actief is in de lhbti+-gemeenschap. Kookt voor daklozen. Vroeger in Parkzicht kwam om te hakken op gabber. Projecten leidt met tienermoeders. Oefent op de basgitaar. Praatgroepen organiseert voor jonge mensen die homoseksueel zijn. En Manuela is metalfan. Gróót metalfan. Dat laat ze horen in dit uur Dood & Verderf. En dan krijgt ze in deze uitzending ook nog eens een luistertip van het online magazine Zware Metalen! God, wat een feest. De playlist Zwaar Aanbevolen Move BHC - Freedom Dreams (Freedom Dreams, 2021) “Op het gebied van de black achievement awards is Freedom Dreams van Move BHC een mooie luistertip”, vertelt Pim Kastelein, eindbaas van het online magazine Zware Metalen en aandrager van de maandelijkse tip voor onze gast. Volgens Pim gaf Move BHC de ‘dikste moshcall van 2021’: We'll never stop until we find liberation, Black Excellence unstained by degradation Where freedom reigns over incarceration Where Black joy is only meant with celebration “Sinds de zomer van 2020 zijn er meer hardcorebands opgekomen die geïnspireerd zijn door de Black Lives Matter-beweging, dermate dat er inmiddels van het subgenre BLM-core gesproken kan worden”, legt Pim uit. “Het hardcoregenre is van oudsher meer pluriform gebleken en gesynchroniseerd met hedendaagse problematiek. Qua lyriek is deze gehele EP van Move BHC smullen geblazen. Dat deze Stick To Your Guns-achtige muziek op het streetcredwaardige label Triple B Records uitgebracht wordt, is blijk dat hier geen sprake is van positieve discriminatie. Move BHC is gewoon een heel goede hardcoreband.” Beluister de Osmium-podcast van Zware Metalen waarin Move BHC besproken wordt