'From boxes to puzzle pieces' podcast

Vandaag spreek ik met Bas Geerdes, medisch manager bij een van Nederlands kennisinstituten: Integraal Kanker Centrum Nederland. Bas is een bijzondere man. Hij is iemand die een bepaalde rust uitstraalt én wezenlijk anders kijkt. Hij wil mensen bescheidenheid leren, hij gelooft in werkelijk SAMENWERKING en hij weet dat dat begint met openstaan voor een ander. Een ander persoon. Een andere manier van doen. Een andere kijk. Een echte puzzelstukjes-denker dus. Het was me een waar genoegen om dit terrein in de zorg met hem te bespreken. Ik heb een hoop geleerd over wat er allemaal met de data gebeurt die dit instituut verzamelt en hoe dat effect heeft op de samenleving. Bijvoorbeeld het starten van een campagne om zonnebanken te verbieden, omdat de data uitwijst dat huidkanker de meest groeiende vorm van kanker is. Maar ook helpt het instituut bij patiënten die genezen zijn maar moeite hebben met het afsluiten van een levensverzekering doordat verzekeraars het risico te hoog inschatten. Zo heeft data een hoop impact op levens. Natuurlijk hebben we het ook over de organisatorische kant van de zorg en hoe er veel meer samengewerkt moet worden over verschillende instellingen heen, om oplossingen te bieden voor de toekomst. Oncologie is sowieso al veel meer een teamsport licht Bas toe. Om meer samen te werken in de zorg - netwerk zorg genoemd - is het nodig dat mensen (vooral specialisten) hun blik verruimen, bescheidenheid aanleren om open te staan voor samenwerking met anderen, bijvoorbeeld andere ziekenhuizen, maar ook huisartsen. Samenwerken gaat over loslaten, loslaten van je volledige autonomie. We mogen wat Bas betreft naar gezamenlijke autonomie, gezamenlijke verantwoordelijkheid, een term die ik nog niet eerder hoorde en die me vrolijk stemt. Niemand heeft dé oplossing, we moeten het écht samen doen. Samenwerking met de patiënt gaat ook steeds belangrijker worden. Er moet niets aangenomen worden, maar juist de dialoog moet worden aangegaan. Zo wil helemaal niet elke patiënt maximale behandeling. Hier mag dus veel meer differentiatie plaats gaan vinden, de hele mens mag gezien en gehoord worden. Koren op mijn molen natuurlijk. Het is tijd om naar de mens te luisteren! Ik word er blij van dat er op de lange termijn ook echt stappen gezet worden aan de hand van data, van wat we allemaal al weten. Veel luisterplezier! Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Vorig week sprak ik met Marieke van Voorn die zich bezig houdt met leiderschap in de nieuwe wereld. Haar bedrijf heet niet voor niets Healing Leaders. We hebben een prachtig gesprek over hoe ze het onzichtbare zichtbaar maakt in organisaties (oa in de #zorg) en daarmee duurzame #verandering brengt. Hoe we mogen afleren… Ze heeft het boek 'Heel de organisatie' geschreven dat vol staat met voorbeelden in de zorg hoe zij zich hebben herenigd met hun essentie en hun oorspronkelijke intenties. Want ook organisaties kunnen ziek worden is haar stelling. Dus ook beter... Het hele leven draait voor Marieke om her-inneren 'wie ben je nu eigenlijk?' en ook 'wie ben je niet?'. Terugbrengen naar de essentie is waar ze voor gaat, voor zichzelf, voor de leiders in organisaties waar ze het liefst mee werkt. Marieke spreekt gepassioneerd over het toepassen van systemisch werk, wat je steeds meer laat ont-dekken wat je patronen zijn, wat je verstrikkingen en patronen zijn en het mooiste vind ze dit in organisaties toe te passen. Hiermee is ze gestart door interventies in teams doen, bij vraagstukken als 'waarom werkt het hier niet samen?' 'Waarom is dit team niet vooruit te branden?'. Marieke weet dan direct dat dit over de onderstroom gaat. Het allerliefst werkt ze echter met de top, die zelf door het transformatieproces willen gaan. 'Waarom kom je dit tegen?' is een centrale vraag die ze steeds opnieuw stelt. Zo binnen, zo buiten, is ook voor haar de basis vanuit waar ze werkt. Ze werkt met externe representanten met wie ze de ordening in de organisatie zichtbaar maakt. Voor mij een bijzondere manier, die ik nog niet eerder zo gezien heb. Ook spreken we over narcisme en trauma-respons, waar veel leed uit voort komt, ook in het werk. In het kader van organisatie ontwikkeling zijn dit voor mij best nieuwe termen, wat ik super inspirerend vind. Ik ben diep geraakt door deze vrouw, door onze verbinding (terwijl we elkaar vorige week voor het eerst ontmoetten) en dat klinkt door… Marieke schrijft er zelf over "Het was een prachtig, diepgaand gesprek tussen twee soulsisters die aan een half woord genoeg hebben." Luister hier naar dit pareltje... Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Ja ja ik ga maar door… ik heb morgen alweer een nieuwe aflevering van de ‘Van hokjes naar puzzelstukjes’ podcast voor je. En dat wordt steeds bijzonder-der… want ik ga eind van dit jaar stoppen met deze podcast. Vorige week sprak ik Wouter Staal, hoogleraar kinder- en jeugdpsychiatrie en bovenal een bijzonder fijn mens. Wouter is enorm bevlogen over vernieuwing in de zorg, bijvoorbeeld met consultatie - een soort intervisie over beroepsgroepen heen. Dit is in mijn ogen een mooi voorbeeld van werken aan een lerende organisatie en dus lerende mensen. Over en weer leren dus. Want de meeste innovaties gebeuren niet in je eigen veld, is zijn stellige overtuiging. Zo gebruikt hij ook Design Thinking bij het kijken naar autisme, in co-creatie in plaats van probleemgericht oplossen. Hiermee moet je vanuit meerdere velden naar een situatie kijken, als een aantal lampen die een gebouw verlicht, hoe meer lampen, hoe meer diepte je ziet. Ook geeft hij een mooie ombuiging van de DSM, hoe deze beter gebruikt kan worden. In plaats van classificeren naar diagnose. Een mooie nuance vind ik zelf. Ik leerde van hem over de verschillende stadia van volwassen worden en hoe die toepasbaar zijn bij organisatieverandering en in persoonlijke ontwikkeling. Zo kun je door wat gebeurt zomaar teruggeworpen worden naar een eerder stadium, wat de reactie - vaak kinderlijk & angstig - verklaart. En hoe daar dan uit te komen… Machtig mooi! Luister naar deze waanzinnig interessante aflevering... Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Een nieuwe ‘Van hokjes naar puzzelstukjes’ podcast aflevering ja ja die heb ik ook nog voor je - na alle Margriet Winterfair verhalen… Vorige week sprak ik Arnoud Jansen, psychiater en geneesheer directeur en nog veel meer. Een man die zeker niet in een hokje past en ook niet zo denkt. Ik kende de functie van geneesheer directeur helemaal niet en had dus ook geen idee wat dat inhoudt. Ik was positief verrast door zijn nuance, door zijn menselijkheid, door zijn visie (al had ik door het voorgesprek natuurlijk wel een idee)… In zijn wereld waarin dwang en drang een grote rol spelen, is dit allemaal van cruciaal belang. Want mocht iemand de weg kwijt zijn en een gevaar vormen voor de omgeving, dan moet je iets. Maar wat is het juiste? Hoe zorg je dat je integraal kunt kijken naar wat er speelt, je een open vizier houdt? We hebben een prachtig gesprek waarin we kijken naar hoe je - ondanks verschillen - een gezamenlijk belang kunt vinden in dialoog, over het goed doen én het goede doen en… Arnoud een vraag beantwoord nog vóór ik hem wou stellen… flow noemen ze dat! En ik heb iets moois geleerd over vertrouwen, een onderwerp waar ik me natuurlijk zelf ook graag mee bezig houd. Wat precies... dan moet je vooral even luisteren naar deze prachtige aflevering Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Ik wist al een tijd dat ik Bram Bakker wilde spreken, want deze man weet wel wat commotie te maken in de zorg zeg! Love that! Bram is jarenlang actief geweest in de psychiatrie en kreeg steeds meer moeite met de medicalisering in de zorg. De DSM voldeed wat hem betreft allerminst bij de problematiek die hij tegenkwam. De factor mens miste. Oud zeer miste. Een klik miste. De reden voor hem om uit het vak te stappen en iets anders neer te zetten. Het platform Balanskliniek waarop mensen hun eigen zorgaanbieder mogen kiezen, want hoe bepalend is die klik bij een samenwerking of klant-relatie?! Ook schrijft hij boeken, zijn laatste boek ‘Oud zeer’ wordt daverend ontvangen en dat snap ik wel. Er komt gelukkig steeds meer aandacht voor het effect van je opvoeding en je familiesysteem op hoe je je nu voelt. Dus ook op klachten. Ik ben een bofkont want ik kreeg een exemplaar van hem, wat ik nu aan het lezen ben. Dat hier veel te weinig aandacht voor is in de zorg is mij al tijden duidelijk. En ik hou van mensen die iets proberen te doen aan het systeem. Nou… Bram is er zo eentje. Luister hier naar Bram in gesprek met mij, een dikke aanrader om 45 minuten voor vrij te maken (of gewoon lekker een wandeling te gaan maken) Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Deze keer spreek ik met Ton in 't Veen, in mijn ogen een echte zorgvernieuwer op een hele praktische wijze, met een diepe persoonlijke drive. Hij heeft grootse plannen en ideeën op het gebied van het vergroten van zelfredzaamheid, die hij aan het verwezenlijken is. In Nederland, maar zelfs in het buitenland slaat het concept aan. TimeSteps heet het. Ik weet nog dat ik diep geraakt was toen ik Ton tegenkwam op LinkedIn, hij postte heel kwetsbaar en open over zijn vrouw Hester die al heel jong dementie had. In de reguliere zorg liep hij tegen allerlei muren op wat er allemaal niet kon, maar hij vond eigen alternatieve wegen om haar leven prettiger te maken. Meer zelfredzaamheid bleek essentieel hierbij, de focus op wat ze nog wél zelf kon. Het ging vooral om tijdsbesef, dagritme en oriëntatie. Zo vindingrijk, zo aandachtig, zo liefdevol, hoe deze man oplossingen vond en vindt, waar anderen afhaken, dat trof me. Ik voelde: ‘deze man moet ik spreken’. Dus dat heb ik gedaan. Ton vertelt passievol over het verbinden van wat er allemaal al is aan technische mogelijkheden op lokaal niveau. In de TimeStep app brengt hij samen, wat nu allemaal los geregeld is en hierdoor wordt het overzichtelijk. Zo maak je het zowel de persoon met dementie als de mantelzorger(s) een heel stuk makkelijker. Een prettiger leven is voor iemand met dementie het enige wat je kunt bieden en daar helpt de app enorm bij. Ton wordt zowel persoonlijk in ons gesprek en ook laat hij zijn wereldverbeterende kant zien. Ik hou toch zo van die combinatie! Luisteren dus deze rakende aflevering! Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Deze aflevering ben ik in gesprek met Mark Weghorst die sowieso al van zichzelf een puzzelstukje heeft gemaakt in zijn loopbaan. Zo is hij werkzaam bij het Nederlands Centrum Jeugdgezondheid en Gedragswerk als ware zorgvernieuwer. Eindelijk iemand die deze term zonder slag of stoot aanneemt ;-) Mark is super begaan in zijn werk. Zo is hij bezig met preventie en brede welvaart, een term die ik niet kende. Dit is breder dan welvaart en gaat ook over gezondheid, vitaliteit, betekenis geven. Wat me enorm aanspreekt is hoe Mark te werk gaat, hij wil op een duurzame manier bijdragen aan een gezondere samenleving in plaats van alleen brandjes blussen en het voorkomen van problemen. Natuurlijk is er ook zorg nodig, een korte termijn oplossing die op dat moment nodig is. Maar er is ook de lange termijn en dat is waar dit centrum zich mee bezig houdt, wat je vandaag doet om over 20 jaar effect te sorteren. 'Ben je onderdeel van de oplossing of onderdeel van het probleem?' Nadenken over taal en het effect daarvan in de media is waar hij zich ook mee bezig houdt. Hij noemt als voorbeeld de campagne "Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid'" Deze heeft een hele positieve impact gehad op meisjes en vrouwen. Als je daarentegen schrijft "Meisjes hebben het zwaar" , heeft dit een heel ander effect. Ook noemt hij nog een ander concreet voorbeeld in het geval van schoolverzuim, om te voorkomen dat een leerling helemaal uitvalt. Medische Advisering voor Ziekgemelde Leerlingen (MAZL) heette de interventie die hierop ingezet werd. Door de naam te veranderen naar 'Meer Aandacht voor Ziekgemelde Leerlingen' is de focus een stuk positiever geworden, op wat er nodig is. Ik werd er heel blij van te horen dat dit soort instituten zijn die juist de lange termijn in de gaten houden en echt daarmee praktisch bouwen aan een nieuw gezondheids-adagium. Wat nog beter is dan een ander zorgstelsel. Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Vandaag spreek ik met Mirjam Woertink. Zij is praktijkondersteuner GGZ op een huisartsenpraktijk en doet de dingen echt anders dan anders. Zo kijkt ze systemisch naar wat er speelt, neemt ze het lijf mee en heeft ze de vrijheid (genomen) om zelf te kiezen hoeveel gesprekken ze voert, daar waar andere praktijken behoorlijk volgens strakke protocollen werken. Een echte #voorbeeldmaker dus! Mirjam komt uit de ambulante zorg, een vrij ondernemende rol. Ze had hierin veel tijd & ruimte voor cliënten. Door naar Groningen te verhuizen voor de liefde kwam de omslag in haar carrière, de opleiding POH GGZ kwam voorbij. Iets meer op één plek werken en toch nog wel de tijd kunnen nemen voor cliënten. Al was dat toen ze begon niet direct zo. Ze heeft hierin echt zelf de ruimte mogen pakken, samen met haar collega POH. Dat dit niet standaard is, beseft ze zich terdege. Mirjam is ontzettend nieuwsgierig en start geregeld een opleiding die voor haar bijdraagt aan het werk, zoals systemisch werk en ook lichaamswerk. Hapklare brokken maken van wat ze heeft geleerd om dit door te kunnen geven, is waar ze van nature goed in is. Ze is - op een hele natuurlijke wijze - allerlei anderen aan het aansteken met haar vernieuwende visie en ik heb haar tijdens het gesprek nog eens extra mogen prikkelen daar nóg meer mee te doen, zo hoop ik dat alle POH’s van Nederland deze aflevering luisteren en dat deze - meer holistische - benadering normaal gaat worden in de #huisartsen #zorg. Want zo help je cliënten echt #duurzaam verder en daar was de zorg toch voor bedoeld? Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Vandaag spreek ik met Thomas Groen, verpleegkundige - hij heeft net zijn BIG registratie toch nog maar verlengd - die door zijn eigen levenservaring het belang van zelfzorg enorm is gaan inzien. Dit gesprek raakte mij diep. Thomas maakte op jonge leeftijd een fiks ongeluk mee dat zijn sporen naliet, niet alleen letterlijk op zijn lijf, maar ook geestelijk. Hij voelde al jong dat hij de zorg in wilde, in eerste instantie wilde hij op de ambulance werken. Dat doel stelde hij bij en hij werd verpleegkundige. Thomas wordt heel persoonlijk in ons gesprek, over zijn drijfveer, zijn big why om te doen wat hij doet: #verpleegkundigen coachen beter voor zichzelf te zorgen. Hard nodig, want velen branden af. Hij weet uit ervaring dat het heeel anders kan, heel anders moet zelfs! Zo troffen we elkaar ook, hier op LinkedIn, precies op het thema #zelfzorg, waar ik ook een hele levensreis voor heb afgelegd om dit te kunnen. Mezelf dit waard te vinden is waar het voor mij over gaat. Met die vraag startte ik een paar weken geleden dit nieuwe seizoen met #zorgvernieuwers. Want de #zorg is bij uitstek een branche waarbij de aandacht vooral op de ander is gericht en veel minder op jezelf. Een interessante slag om te maken, want hoe beter je voor jezelf zorgt, hoe meer je te geven hebt is mijn ervaring. Luisteren deze persoonlijke aflevering! Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Vandaag start m'n volgende seizoen, seizoen 5 alweer, met zorgvernieuwers. Want... als we het over hokjes-denken en -organiseren hebben, dan hebben we in de zorg wel wat te doen natuurlijk. En... zorgt de zorg eigenlijk wel goed (genoeg) voor zichzelf? is de retorische vraag waar ik dit seizoen mee start. Ik spreek allereerst met Grietje (Grace) van der Heide en Jan t Hoen. Twee zorgpositivo's, zoals ze benoemd zijn en ja dat kan ik beamen. Voor mij was dit op diverse manieren een bijzondere eerste keer, want ik had nog nooit een interview met twee mensen gedaan... maar dat bleek supersimpel. Ze zijn zo op elkaar ingespeeld, ze noemen zichzelf niet voor niets JanGrietje ;-) Grietje komt bij de politie vandaan en werd gegrepen door hoe er met haar moeder met dementie werd omgegaan en Jan was al eerder in de zorg terecht gekomen, ook met een andere achtergrond. Grietje ziet veel overeenkomsten tussen haar werk bij de politie met haar huidige werk. Emoties, oprecht een ander helpen, niet je kracht inzetten, maar juist je zachtheid. Jan heeft de gave om mensen echt te zien, de waarde ervan te pakken en te benoemen, bijvoorbeeld in gastcolleges. Zo halen ze zorg echt dichtbij, zelf jongeren bleken graag mee te willen denken, als ze maar uitgenodigd en geprikkeld worden. Dit noemen ze nou bevlogenheid. Twee mensen die zelfs hun huis hebben verkocht om hun missiewerk te doen. En dat slaat aan. Ze gaan met hun authentieke zelf, hun nieuwsgierigheid en hun oldtimer op pad, gepland en ongepland langs zorginstellingen. Ze doen daar interventies die ze alleen maar kunnen doen doordat ze van buiten komen, precies voor deze disruptie worden ze uitgenodigd. En ook het bedrijfsleven betrekken ze erbij, heel verrassend. En... ze delen ook nog even een gave primeur tijdens deze aflevering, ik voel me vereerd... Luister naar deze allereerste aflevering en laat je verrassen hoe dichtbij zorgvernieuwing is... Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Dit is het allerlaatste interview online van het seizoen met #onderwijsvernieuwers en dat gesprek is werkelijk om door een ringetje te halen. Want... ik spreek met niemand minder dan Jan Fasen. Wat mij betreft een #vernieuwer pur sang. Hij is namelijk - met een aantal anderen - de grondlegger van #agora onderwijs, een totaal andere manier van #onderwijs waar je als je hoort wat het inhoudt spontaan blij van wordt en weer naar de lagere school wilt! Jan stapte in 2000 het onderwijs in en kwam direct allerlei problemen tegen. Een hoog ziekteverzuim onder leraren, maar ook een enorme demotivatie van leerlingen. Hij stelde zich de vraag "Hoe zouden we een school kunnen bouwen waarin leerlingen wél zin hebben om tot leren te komen en naar school te gaan?" Elk kind heeft twee natuurlijke neigingen, namelijk 1) om ergens goed in te worden, om nieuwsgierig te zijn en dus 2) om te leren. Het is dus alleen nodig om dat te faciliteren. Plezier en motivatie staan centraal bij Agora onderwijs. Jan wilde een open ruimte creëeren - agora staat voor plein, open ruimte - waarin leerlingen kunnen kiezen. Een school lijkt in niets op een traditionele school: er is geen klaslokaal, ze hebben niet allemaal dezelfde tafeltjes en stoeltjes, er is geen niveauverschil te merken, er is reuring. Al hoewel ze natuurlijk wel uiteindelijk examen doen volgens de huidige normen. De kern van het Agoriaanse model is: vrije wil, keuzes maken en het idee "mijn persoonlijke ontwikkeling staat ten dienste van het grotere geheel". Wat me treft in Jans verhaal is dat hij het allemaal doet voor ouders, voor leraren, voor leerlingen die niet passen in het traditionele onderwijs, niet zozeer om iedereen naar dit model te krijgen. Inmiddels zijn er 22 Agora scholen in Nederland en zelfs in het buitenland slaat het aan. Het Agorariaanse model sluit wel aan op de kaders van het Nederlandse onderwijs, het zijn rijksbekostigde scholen. Dat blijkt dus te kunnen. Het grotere doel is om kinderen te leren omgaan met vrijheid door ze dat te laten ervaren. Luisteren dus ! Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Vandaag spreek ik met Paul Baan, oprichter van Klassewerkplek, een soort Great Place to Work, maar dan voor het onderwijs. Zijn doel: dat iedere school een klasse werkplek wordt. Nou dat vind ik natuurlijk vanuit organisatorisch oogpunt een heel goed idee, want in het onderwijs is veel aandacht voor vernieuwing, maar dat zit vaak aan de inhoudskant, valt mij op na ruim 20 afleveringen. Tijd voor iemand die zich juist bezig houdt met de organisatie van het onderwijs dus. Paul komt niet uit het onderwijs, wat het - in mijn ogen - des te interessanter maakt. Nee, hij heeft een eigen ICT organisatie geleid naar grote hoogtes. Juist door te sturen op werkgeluk van de medewerkers. Dat klinkt mij als muziek in de oren! We hebben het over wat hij gedaan heeft als bestuurder en wat de effecten waren daarvan én hoe hij daarna als zij-instromer aan de slag ging in het onderwijs. Dat dat het niet helemaal was, moge duidelijk zijn vanuit de move die hij nu heeft gemaakt. Ineens kwam alles samen, zowel zijn ervaring als bestuurder als ook die als docent. Het moest beter kunnen in het onderwijs door te sturen op werkgeluk van de leraren. Wat ik persoonlijk heel leuk vind is hoe hij de wetenschap betrekt bij het onderwerp 'werkgeluk'. Bijvoorbeeld hoe lekkerder mensen in hun vel zitten, hoe meer mogelijkheden mensen zien, hoe nieuwsgieriger en dus hoe prettiger het werken is. Het tegenovergestelde is ook waar, hoe minder lekker in je vel, hoe beperkter je blik, hoe minder nieuwsgierig en dus hoe onprettiger het werken is. Zo simpel, maar toch nog niet overal doorgedrongen. We hebben het ook over openheid, je uitspreken, grenzen bewaken, over voorbeeldgedrag en over hoe de organisatie context daarbij helpt (of juist niet). My favorite subject. Luisteren dus deze aflevering! Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Vandaag sprak ik met Helprich ten Heuw die lang leidinggevende op de PABO in Almere is geweest en die net de stap naar ondernemerschap heeft gemaakt. Hij wil ook vanuit deze rol weer bijdragen aan goed onderwijs. We hebben het over voorbeeldgedrag en wat dat allemaal inhoudt in de praktijk. Hij had zelf een goede leidinggevende, dus een goed voorbeeld, dat inspireerde. Helprich spreekt over hoe hij in een leiderschapsrol groeide, over kwetsbaarheid, over fluïde meebewegen met kansen die zich aandienen, nieuwe dingen ontdekken over jezelf. "Waar ben ik nou écht goed in?", is een vraag die hij zichzelf stelt om in beweging te blijven, om te groeien. De PABO ligt onder een vergrootglas en die in Almere al helemaal, vertelt hij, omdat het lerarentekort enorm is. Er is een zak met geld heen gegaan om dit probleem op te lossen, maar dat bleek niet afdoende te werken, mede door de demografische bewegingen die in Almere spelen. Veel docenten zijn weggetrokken als docent omdat er in hun eigen gemeente werk was en er is echt woningnood, de woningen zijn voor starters te duur. Helprich heeft hierin een spilpositie gespeeld richting gemeente bijvoorbeeld, maar er zijn ook andere oplossingen bedacht, zoals de 4-daagse schoolwijk en onbevoegden voor de klas, bijvoorbeeld als onderwijs-assistent. Zij-instroom is natuurlijk ook een optie, maar daar is de diversiteit weer een uitdaging gebleken, mede ingegeven door het imago-probleem van de leraar en ook taal-issues. Ook hebben we het natuurlijk even gehad over de inhoud van de PABO. Helprich geeft aan dat er veel vast is gesteld qua curriculum, al is er zeker wel ruimte om een eigen kleur te geven eraan. Flexibiliteit in het curriculum is een trend waar hij zelf voorstander van is binnen het HBO, dus ook de PABO, wat betekent dat een student kan kiezen welk onderdeel hij/zij wanneer wil volgen, wat al meer maatwerk betekent. Vervolgens hebben we het over de drop-outs en wat daaraan gedaan wordt binnen de PABO, hier hebben ze in Almere slimme oplossingen voor bedacht vind ik persoonlijk. Ik vond het boeiend om onderwijs eens vanaf een heel ander perspectief te bekijken. Ik hoop dat het jou net zo inspireert! Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Eindelijk spreek ik iemand die les geeft op de PABO, waar we het al veel over gehad hebben dit seizoen: Annemarie van den Broek, docent op Fontys Hogescholen en onderdeel van een innovatienetwerk. Ze is het écht anders aan het doen voor de toekomst. Daarom is ze geen fan van programma gerichte onderwijs, maar vindt dat authentiek leren de nieuwe norm mag worden. Dat klinkt mij als muziek in de oren natuurlijk ;-) In plaats van 'zeg me nou gewoon wat ik moet doen' is de strategie van authentiek leren, ontwikkelingsgericht werken: het effect laten zien van het anders doen. Dit vraagt wel wat van leraren, want het appél van een leerling om gewoon te horen te krijgen wat er gedaan moet worden is groot. De leraar heeft echter wat anders te doen, de onzekerheid te laten bestaan, iemand door die fase heen te helpen in plaats van gewoon antwoord te geven. Deze manier van lesgeven op de PABO, bewustzijn bieden op onzekerheidsvaardigheid, trekt natuurlijk studenten aan die hierbij passen. Wat Annemarie betreft is dit iets wat mag verspreiden over Nederland, maar ze ziet ook dat dit zo snel gaat als dat mensen zich persoonlijk ontwikkelen. Het hele begrip op leren is iets wat in ons gesprek sterk naar voren komt. Mag er modder zijn waar je doorheen moet of gaat het over 'wat er op de toets komt', net als op het PO en VO? Want ja als dit al op de PABO gebeurt, dan zet dat zich natuurlijk makkelijk voort als deze studenten daadwerkelijk leraar worden. We hebben het ook nog even over een stuk positionering van deze stroming van de PABO. Want hoe leg je dit uit? Annemarie geeft aan de de PABO studenten zelf een grote rol hierin spelen, die gaan hier tenslotte op AAN. Ik vond het een machtig interessant gesprek. Ik hoop jij ook! Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Vandaag spreek ik met Laura Walter-Goudsmit, CEO van Edutrainers en vooral een hele leuke en slimme tante met wie het echt instant klikte. Laura kent het 'niet in een hokje passen' als geen ander als kind van anderstalige ouders in een klein dorpje in Frankrijk en met een opa die de Bijenkorf oprichtte. Haar scope was de wereld ipv het dorpje zelf. Gelukkig voelen haar kinderen het anders-zijn niet meer als zwakte, maar juist als kracht. Want een moeder hebben die CEO in de tech is gaaf! Het leuke is dat we het eigenlijk weinig over technologie hebben, maar vooral over de kern van lesgeven, zijnde de relatie leraar-leerling. We zouden ons alleen mogen focussen op het faciliteren van leraren om hun talenten te benutten, om het goede voorbeeld te zijn dat nodig is. Het betrekken van de buitenwereld bij school, want 'it takes a village to raise a child'. We hebben het gehad over mensen AANsteken, over moeders met #ambitie, over #leraren als #helden, over #anderszijn en over wat #softskills te maken hebben met #technologie. Wat ik een mooi statement vind van Laura is dat er altijd minimaal 1 leraar is die het verschil gemaakt heeft in je leven en werkelijk iedereen weet hier antwoord op. Positieve verhalen delen en de waarde teruggeven aan het onderwijs zelf is wat Laura betreft nu het meest belangrijk. En ook: kijken wat werkt en dat vergroten, in plaats van steeds het wiel opnieuw uitvinden en autonomie afnemen. Daar ben ik het natuurlijk helemaal mee eens: autonomie is essentieel voor beweging. Wat een energie hebben wij gegenereerd tijdens deze aflevering zeg, unbelievable! We hadden -zoals wel vaker - weer tijd te kort! Luister hier naar deze inspirerende aflevering Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Vandaag spreek ik met Marijn Bontje, eigenaar van H3Lab Onderwijs. Met hokjes heeft ze niks, ze beweegt er eigenlijk altijd van weg. Al jaren trekt ze naar jongeren toe op allerlei manieren, het onderwijs is het voertuig om ze te bereiken (en de docenten). We hebben het over ruimte en kaders natuurlijk en hoe dat te vertalen is naar het #onderwijs. Stimuleren dat het fout mag gaan is hierin essentieel, concluderen we gezamenlijk. Dat blijkt een gemene deler te zijn, fouten mogen maken en daar openlijk over delen is cruciaal voor een open & eerlijke (werk)sfeer . Marijn houdt zich bezig met het geven van lessen voor het leven voor #leerlingen, over hoe hun lijf werkt, hoe het zit met slaap, met stress, met groepsvorming etc. In de corona-tijd werden de lessen vooral overgenomen door H3lab Onderwijs. Maar inmiddels worden #docenten zelf opgeleid om deze lessen te geven. Het hogere doel is op zoveel mogelijk scholen levenslessen te geven en haarzelf overbodig te maken. Ik vind dat persoonlijk altijd de fijnste slag ondernemers: mensen die duurzaam iets willen veranderen, anderen willen leren vissen in plaats van iedere keer een vis te geven. En ja dan maak je jezelf overbodig op enig moment. Zo zit ik er zelf ook in. Ik word heel blij van de gedachte, dat leerlingen van school komen met niet alleen cognitieve kennis, maar ook kennis over het leven zelf. We hebben het ook nog over de waarde van de ontmoeting tussen haar en mij, tussen pioniers en hoe versterkend dat werkt. Daar weet ik natuurlijk alles van. Ik gebruik om die reden ook altijd een werkvorm in de 'Van hokjes naar puzzelstukjes' methodiek waarbij een ander jou mag teruggeven wat hij/zij opvalt als kracht. Dat levert altijd verrassende inzichten op én versterking. We hebben elkaar nodig als spiegel. Luister naar dit inspirerende gesprek! Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Vandaag heb ik een bijzonder openhartig gesprek met Natasja Aussems, trainer, coach, familie- en organisatieopsteller bij haar eigen bedrijf Mi Corazon. Daarbij is ze samen met Koosje de Vries ontwikkelaar van De Kracht Methode voor het onderwijs, specifiek voor leraren. Ze neemt zichzelf volkomen mee in haar werk en haar visie, ze vertelt levendig over hoe haar burn-out haar geholpen heeft, over hoe haar kinderen niet in het systeem pasten, over hoe opstellingen zichtbaar kunnen maken wat er onzichtbaar is. "We zijn vaak gefocust op verandering, maar die komt voort uit beweging." Innerlijke beweging bedoelt ze hier natuurlijk mee. Ik noem dat zelf verandering van binnenuit. Je kunt het systemische stuk niet meer buiten beschouwing laten, in elke relatie, in elke verbinding. Het is de oorsprong van gedrag, tenslotte. De missie die Natasja heeft in het onderwijs is om compassie en bewustzijn te brengen, positief leraarschap. Iedereen moet naar school en dus begint het altijd daar. Je bewust zijn dat je je hele zelf meeneemt de klas in als leerkracht. Als je op een bepaald moment niet op je plek staat, dan werkt dat door in hoe de dag verloopt. Als er geen rekening gehouden wordt met beelddenken in de manier van lesgeven, dan verlies je de aandacht van vele leerlingen. Ook dit gaat weer over bewustwording. Groei & bloei mag weer centraal komen te staan, zowel bij leerlingen als leraren. Als je hoofd, je hart en je buik op één lijn zitten, dan ontstaat er flow, zegt Natasja. Overtuigingen blijf je tegenkomen, hoe je daardoor heen beweegt is essentieel. We hebben het over toch in actie komen en hoe je vanuit positieve ervaringen andere overtuigingen creëert. Doelen stellen is heel belangrijk, je krijgt daar meer richting van, dat doet ze met groot en klein. De school heeft een bepaald doel, maar het kind heeft ook een doel. Dat achterhalen zorgt voor die richting. "Zonder donker geen licht, zonder regen geen groei." Nee, groei & ontwikkeling is niet altijd alleen maar leuk. Ik ben zelf een groot voorstander van het hele verhaal zien. De Kracht Methode is een open inschrijving training waarmee docenten leren leerlingen in hun kracht te zetten, vanuit hun eigen kracht. Ik wordt er blij van en gun iedereen deze training! We gaan eens fijn puzzelen hoe we elkaar nog verder kunt versterken, want wat een raakvlakken en aanvulling! Onderwijs is niet het vullen van de emmer, maar het aansteken van je vuur. Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Vandaag spreek ik met Natasja Esmeijer, auteur van een aantal boeken over beelddenken en op een missie om passend onderwijs écht passend te maken. We hebben een bijzonder interessant gesprek - zij het in twee delen, de opname werd spontaan onderbroken tussentijds - over beelddenken, over de rechter- en linker hersenhelft, over misvattingen hierover en over de verschillen tussen taaldenkers en beelddenkers. Buiten dat ik het persoonlijk een interessant onderwerp vind om in het onderwijs meer passend onderwijs te kunnen aanbieden, vind ik het ook zelf interessant. Ik ben er namelijk ook zo eentje. Als je mij een detail vertelt zonder de context, dan kan ik er niets mee, dan heb ik duizend vragen en kan ik niet aan de slag voor ik die beantwoord heb. Nu wist ik al dat ik in allerlei opzichten anders was en een beelddenker had ik ook al ontdekt, maar hoe dat nou precies zat, wist ik niet. Natasja is een heuse expert op dit terrein en is super bevlogen om beelddenken als één van de smaken aan te bieden in het onderwijs, om zo ook de 20% beelddenkers te bedienen én de 80% taaldenkers te voorzien van een andere manier van leren/denken. Luister hier naar deze interessante aflevering! Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Vandaag spreek ik met Sheila Neijman van Heart4Happiness. Ze is psycholoog, spreker, trainer, onderzoeker en schrijft: Mijn visie is dat gelukkige mensen de belangrijkste pijler zijn voor duurzaam samenwerken, samenleven en waardevol verbinden. Ik ben ervan overtuigd dat we 'scheppers of makers' zijn van ons eigen leven. Sheila heeft een warm kloppend hart voor onderwijs, al in 2009 ontwikkelde ze een leerstrategie genaamd 'Gelukt' voor kinderen in het basisonderwijs om geluksgewoontes aan te leren. Iets wat in mijn ogen standaard zou moeten zijn in het onderwijs. Natuurlijk vraagt dit flink wat van de docenten, maar hiermee sla je twee vliegen in één klap natuurlijk, de docenten leren hier ook van en kunnen de lessen overnemen als ze het helemaal 'pakken'. We hebben het over de noodzaak van geluk en hoe we eigenlijk weinig leren over hoe het leven werkt, over hoe we gelukkig kunnen leren zijn. Over bewustzijn, over keuzes maken, over wat geluk nou eigenlijk inhoudt. Het was een werkelijk prachtig rakend gesprek van twee zielen met eenzelfde diepe missie. Luister zelf! Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Vandaag spreek ik met Hanneke Schripsema, kinderpsycholoog bij praktijk Boom, gever van Groepsgeluk op basisscholen (groep 1 t/m 8) en ook werkt op de Bataviaschool in Amsterdam, een school voor expat-kinderen, kinderen die gevlucht zijn en herenigde kinderen. Een dame die van vele markten thuis is en een sterke visie op groei & ontwikkeling heeft. Ze vindt het essentieel dat je als kind al weet dat alles al in je zit en dat je precies goed bent zoals je bent. Hanneke is op allerlei manieren aan het onderzoeken hoe we dat nou zouden kunnen meegeven in het onderwijs. Hanneke is afgestudeerd op Reggio Emilia, een onderwijskundige stroming in Italië die uitgaat van de 100 talen van een kind. In Nederland zijn we vooral gericht op 1 taal, waarmee heel veel onderzoek niet meer plaatsvindt. Als je er tenslotte vanuit gaat dat er maar 1 taal is, dan hoef je geen vragen te stellen. Alleen al het beeld dat er 100 talen zijn draagt dus al bij aan de nieuwsgierigheid, bij het stellen van vragen. De basis is sterk geloven in de potentie van het kind. "Kinderen hebben een natuurlijke drang om te leren en te communiceren. Dat lukt het beste wanneer ze zelf dingen mogen ontdekken en wanneer ze zich mogen uitdrukken met méér dan woorden. Want kinderen zijn geboren onderzoekers en beschikken over wel honderd talen." Om deze reden geeft Hanneke Groepsgeluk op basisscholen, een prachtige manier om zichtbaar te maken wat onzichtbaar is, bijvoorbeeld wat er speelt in de klas. Een pauze-moment om in te checken bij jezelf en elkaar. De docent én alle leerlingen doen hieraan mee vanaf groep 1 t/m 8, dus van klein tot groot, wat het heel waardevol maakt. Voor de leerkracht voelt dit best kwetsbaar. Maar... als de leraar zich echt laat zien richting de leerlingen, dan gebeurt er ook wat in de klas. Een proces dat voor mij natuurlijk heel bekend is, kwetsbaarheid opent een ander enorm. Het gaat echt om erkenning van wat er is - kinderen voelen het toch wel - er komt hierdoor een mate van ontspanning die er daarvoor nog niet was. Een verbinding ook die er nog niet was. Het brengt altijd beweging en groei in de groep. Verschillen leren waarderen = cruciaal Hierdoor ontstaat het gevoel van SAMEN en zo wat is daar een behoefte aan, op zoveel plekken in de samenleving, in het onderwijs, maar net zo goed in het bedrijfsleven en wie weet (ik gok van wel) ook in de zorg, waar ik dit najaar in duik. En op de Bataviaschool past Hanneke deze visie toe, waar veiligheid nog meer een issue is dan op een 'normale' basisschool. Luister deze inspirerende aflevering. Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl